Mijn manager is niet blij met mij. Ik werk zo hard en ben zelfs na een hersenschudding gewoon doorgegaan. Ze vindt mij te vrijgevochten en ik moet iets doen aan mijn houding en gedrag. Als ze mij nou eens waardeert voor mijn ondernemende visie, dan kunnen we het samen nog ver schoppen.
In plaats daarvan zit ik nu in een verbetertraject. Wat een aanfluiting, zij gaat mij over een paar maanden beoordelen of ik wel voldoende ja en amen heb geknikt.
Maar mijn werk is mijn laatste houvast om het perfecte leventje waar ik zo hard voor heb gewerkt in stand te houden, dus ik ben bereid om erin mee te gaan.
Mijn lichaam voert het woord
Opeens is het geen uitzondering meer dat ik iedere ochtend opsta met maagzuur. Ik voel de hele tijd tinteling in mijn vingers alsof er slaap in zit, probeer continue met mijn handen te schudden om de tinteling eruit te slaan. Ben met vlagen duizelig, zie soms letterlijk sterretjes. Nu krijg ik ook kleine psoriasis plekjes op mijn arm, dat heb ik nog nooit gehad. Ik merk dat het normaal is geworden dat ik af en toe duizelig ben en tintelingen in mijn handen heb, het is er langzaam ingeslopen de afgelopen maanden.
Nu wordt mijn haar opeens ook snel vet, ik was het in de ochtend en ’s avonds is het alweer vet. Wat irritant zeg. Ik zit bij de kapper en vertel van mijn vette haar en ik hoor haar zeggen dat de oorzaak daarvan stress is. Huh, stress?? Opeens valt bij mij het kwartje, alle klachten die ik afgelopen maanden ervaar en waarvan ik dacht dat ze onafhankelijk van elkaar waren, komen dus van stress. Dit is écht een aha moment. Het conflict op mijn werk levert mij zoveel stress op dat ik er lichamelijk aan onderdoor ga. Mijn lichaam probeert mij op allerlei manieren duidelijk te maken dat ik zo niet langer door kan gaan. Door mijn trots heb ik dit niet onder ogen willen zien.
Ik schrik me rot wanneer ik ‘smorgens op kantoor kom en de directeur spontaan een ochtendje op mijn vestiging komt werken. Die man heb ik in 5 jaar nog nooit op dit kantoor gezien. Wat doet hij hier, komt hij mij nu ook al in de gaten houden? Zie je wel ze zijn bezig met een dossieropbouw, ik maak geen schijn van kans. Ben ik nou paranoia aan het worden of is het echt toeval?
De volgende dag meld ik mij ziek want ik voel me futloos en ik ben ‘op’. Daar zit ik dan, thuis met allerlei stress gerelateerde klachten. Nou ja thuis, ik woon tijdelijk weer bij mijn moeder nadat mijn vriend onze relatie beëindigde en we onze mooie woning met verlies hebben moeten verkopen. Ik had het allemaal zo goed voor elkaar en moet je mij nu zien.
Geen relatie, geen huis en nu ook niet meer aan het werk? Ik bén mijn functie, als dat wegvalt, wie ben ik dan? In de weken die volgen heb ik gesprekken met de arbo-arts, HR-manager en mijn manager en komen we tot een overeenkomst tot ontslag. Ik voel opluchting van de strijd en spanning, maar ook leegte.
Nu is écht alle houvast en stabiliteit in korte tijd uit mijn leven geveegd. Ik ben het vertrouwen kwijt in de medemens, maar met name in mijzelf.
Alle weggedrukte emoties van de afgelopen jaren komen nu naar boven. De scheiding van mijn ouders heeft er ingehakt. Mijn vader heeft niet alleen mijn moeder verlaten, maar ook mijn broertje en mij in de steek gelaten om aan zijn ‘tweede leven’ in Duitsland te beginnen.
Ik ben als dochter niet interessant genoeg, als vriendin niet goed genoeg en nu ook niet als werknemer. Waar ben ik dan wel goed voor, wie zit er op mij te wachten?
Ben ik dan niet goed genoeg? Ik doe toch zo mijn best!
Mijn plek van onvoorwaardelijke liefde
Ik heb een probleem, maar wil het niet onder ogen komen. Al een paar keer om mij heen is het woord ‘coach’ gevallen maar ik ga echt geen hulp vragen en al helemaal niet aan iemand die ik niet ken, waar ik dan lief en leed mee moet delen. Dan moet ik laten zien dat ik zwak ben, dat ik erdoorheen zit, dat ik niet succesvol ben geweest. Dit kan ik toch zelf wel oplossen.
De dagen worden korter en het wordt steeds langer donker. Ik merk dat deze donkere dagen invloed hebben op mijn welzijn en voel de behoefte om uit de cirkel van negativiteit en zelfmedelijden te breken. Zal ik dan toch maar een afspraak maken met een coach? Dat betekent wel dat ik gefaald heb, dat ik mezelf niet kan redden uit deze situatie. Ik wil het niet toegeven, maar weet diep van binnen dat ik er zelf niet uitkom. Met een brok in mijn keel bel ik voor een afspraak.
De coach geeft aan dat ik moet accepteren en loslaten. Top! Simpele en een snelle oplossing, hoor ik mezelf denken. Maar de praktijk blijkt toch anders. Ik zit met veel frustratie, onbeantwoorde vragen, boosheid en verdriet. Allemaal onnodige energievreters en mijn energie is op. Ik moet toch dieper gaan dan ik had ingecalculeerd en besluit mezelf kwetsbaar op te stellen. Dat doet pijn, ik handel vanuit allerlei angsten. Angst om niet leuk gevonden te worden, er niet bij te horen, niet gezien te worden, niet gehoord te worden. Ik neem rust en tijd om te genezen. Mezelf niet zoveel opleggen doet mij goed, ik pushte mezelf te veel om er snel weer bovenop te zijn. Eigenlijk doe ik dat vooral om wat mijn omgeving wel niet van mij zal denken, zo’n thuiswonende werkloze meid van 26.
Opeens besef ik mij dat ik al een tijdje geen klachten meer heb ervaren. Wat gek, het is er zo langzaam ingeslopen en een dagelijks onderdeel van mijn leven geworden en ik heb niet eens gemerkt dat het er nu niet meer is. Langzaamaan krijg ik meer energie. Ik voel dat het vlammetje in mij weer begint te branden, ik ben opgewekt en heb zin om de dingen weer op te pakken.
Ik besluit een hond te nemen. Ondanks dat iedereen in mijn omgeving dat al jaren afraadt omdat ik fulltime werk, blijft mijn wens voor een hond heel sterk. Ik wil alles goed doen voor iedereen, maar vergeet daarin mezelf. Het is nu tijd voor mijn behoeftes. Ik ga dit gewoon doen en zie wel hoe het werkt. Bailey komt in mijn leven en ik voel aan alles dat mijn besluit klopt, hij hoort bij mij. Hij zorgt ervoor dat ik meer rust neem, omdat ik vaker thuis ben en tijd neem om te wandelen, spelen, aandacht te geven. Ik leef veel meer in het hier en nu en ben minder bezig met wat mijn omgeving vindt. Hij is mijn veilige thuishaven, de plek van onvoorwaardelijke liefde.
Het perfecte plaatje waar ik aan vasthield, was een illusie.
De financiële druk om weer te gaan werken loopt op, door het conflict ben ik een paar maanden vrijgesteld van werk, maar die zitten er binnenkort op. Daarna volgt een uitkering. Dat kan écht niet gebeuren. Ik heb jarenlang mensen met een uitkering aan werk geholpen en nu zal ik zelf gebruik moeten maken van een uitkering? No, way. Wat zullen ze wel niet denken.
Het solliciteren loopt niet zoals ik had verwacht, ik ontvang veel afwijzingen. Hoe kan dat nou? Ik ben als intercedent toch de expert op de arbeidsmarkt, ik weet precies wat ze willen horen. Of is het soms te perfect, ís het wel wat ze willen horen, ben ik eigenlijk wel een expert? Zie je wel, niemand zit op mij te wachten.
Tijdens sollicitatiegesprekken krijg ik de terugkoppeling dat ik mijn eerste maandsalaris direct moet terugverdienen, mijn eigen netwerk moet inzetten en vanaf dag 1 winstgevend moet zijn. Dan kan ik net zo goed voor mezelf beginnen, daar moet ik namelijk ook mijn eigen salaris verdienen en dan kan ik mijn eigen visie bepalen.
De uitkering is een feit. Lager dan dit kan ik niet meer zinken. Waar ik zo zorgvuldig mijn perfecte leventje had opgebouwd, is door allerlei externe factoren mijn leven compleet op zijn kop gezet. Ik ben niet meer in control.
Een vriendin werkt bij een project en geeft aan dat ik daar terecht kan voor een paar uur in de week. Wel loopt de betaling via een uitzendbureau, nota bene mijn oude werkgever. Als uitzendkracht aan de slag voor mijn oude werkgever, is dit een slechte grap? Wat wil het universum mij nu weer vertellen? Na even twijfelen besluit ik het te doen, ik heb toch niets meer te verliezen.
Het is fijn om weer aan het werk te zijn, maar de drang om voor mezelf te beginnen blijft aanwezig. Na een paar weken verzamel ik al mijn moed en vertel de projectleider over de plannen om voor mezelf te beginnen en opper om vanuit mijn bedrijf aan het project te gaan factureren. Hij vindt het prima, zolang ik maar hetzelfde tarief aanhoudt als het uitzendbureau. Uh, oke?! Heb ik dan nu mijn eerste zelfstandige opdracht te pakken? Zo makkelijk, alleen door mijzelf open te stellen?
Ik besef me dat ik het rock bottom moment nodig heb gehad om mezelf kwetsbaar op te kunnen stellen. Om zachter te worden naar de buitenwereld maar met name voor mezelf. Verder dan dit kon mijn imago niet afbrokkelen. Het perfecte plaatje waar ik aan vasthield, was een illusie. Ik ben er niet meer mee bezig met wat anderen vinden. Mijn trots heeft ruimte gemaakt voor echtheid en kwetsbaarheid en daarin zit juist de kracht.
Comments